Voorzichtig zet ze haar eerste stappen de tuin in. Haar blik dwaalt zoekend over de bedden vol groen, alsof ze niet zeker weet of ze hier wel mag zijn. De geur van aarde, blad en zon hangt in de lucht. Een beetje onwennig lacht ze, haar tas stevig in de hand geklemd, als een houvast.

“Zullen we samen een rondje doen?” vraag ik, en haar gezicht ontspant een beetje. We lopen langzaam tussen de rijen door, en ik wijs aan wat we allemaal kunnen oogsten. Rode bietjes glimmen onder de bladeren, bosjes wortelen steken hun groene kruinen omhoog, en tussen het loof piepen de eerste courgettes tevoorschijn. Ze bukt, plukt, ruikt, voelt — en ik zie haar opbloeien bij elke handeling.

“Mag ik dit ook meenemen?” vraagt ze bijna ongelovig bij de bonen.

“Jazeker, en neem vooral een extra courgette mee,” lach ik, “de tuin geeft overvloedig in de zomer.”

Oogsten met de zon in je gezicht

En ruim is het inderdaad. Haar tas raakt al snel tot de rand gevuld — en dan komt er nog sla bij, en prei, en een enorme bos verse kruiden die haar gezicht doet oplichten. Bij het spoelen van de groente kijkt ze verrukt toe hoe het zand van de kroppen spoelt, hoe de kleuren oplichten in het zonlicht. Ze ruikt aan de munt, wiegt een bietje in haar hand en begint hardop te fantaseren: een frisse salade met venkel, geroosterde wortels met tijm, een dikke groentesoep voor het weekend.

Wanneer ze afscheid neemt, zitten haar tassen vol en haar hart nog voller. Haar ogen stralen. “Ik kan niet wachten tot de volgende keer,” zegt ze opgetogen.

En terwijl ze het tuinhek uitloopt, kijken we haar na. Eén ding is zeker: de tuin heeft er een nieuwe, enthousiast oogster bij.

Geschreven door Nienke Boone – Tuinder Land in Zicht
Voortgekomen uit de samenwerking tussen Land in Zicht en Voedselbank Amersfoort